Samen met mijn drie vrienden Jan, Jan Jaap en Bas, heb ik in oktober een rondreis gemaakt door New England aan de oostzijde van de VS. De omgeving moest garant staan voor herfstkleuren, de z.g. Indian Summer, pittoreske dorpjes en vissershavens, veel natuurschoon in de White and Green Mountains, een uitstekende keuken met visgerechten en als klap op de vuurpijl: 5 dagen New York. De reis hebben we laten organiseren door SNP, de inhoud van het reispakket bevatte in ieder geval veel mogelijkheden tot activiteiten: wandelen, fietsen, kanoën, cultuur en wat mij betreft natuurlijk fotograferen. De reis was geweldig en zeer inspirerend. Ik heb besloten om een 3-luik van blogjes over de reis te maken: Acadia NP, New England kusten en Indian Summer in The White and Green Mountains.

We waren al vanaf december 2014 bezig met het voorbereiden van deze reis. De te bezoeken locaties gaven mij direct veel (fotografie) inspiratie. Naast het voorbereiden van de reis, ben ik op zoek gegaan naar fotografische mogelijkheden in de gebieden waar we zouden komen, en ik had dan ook snel specialistische literatuur gevonden met tips en specifieke locaties waar mooie foto’s te maken zijn. Voor Acadia NP heb ik “The photographers’s guide to Acadia National Park” van Jerry and Marcy Monkman gebruikt en “The photographers guide to the Maine Coast” van David Middleton and Bruce H. Morrison. Acadia NP ligt helemaal in het Noord-Oosten van de staat Maine en ook van de VS zelf. Het gebied bestaat uit bergen, kustlijn, bossen en meren. De hoogste berg van het gebied is Cadillac Mountain, welke 466 mtr hoog is. Persoonlijk vind ik de kustlijn van Acadia het mooist en fotografisch het meest interessant. Op de dag dat wij naar Acadia NP onderweg waren, stevende orkaan Joaquin af op de oostkusten van de VS. Het regende de hele dag knoerthard en op een zeker moment zagen we zelfs auto’s die onze tegenliggers hadden moeten zijn, half onder water staan. Gelukkig konden wij dit “dieptepunt” precies ontwijken via de Drive Thru van een McDonalds hadden we wat ons betreft het ergste gehad. Later hebben we op t.v. gezien dat er ernstige overstromingen zijn geweest. Maar wat ging het weer doen in Acadia? Zou ons verblijf in het water vallen? Voor de eerste volle dag in Acadia hadden we al plannen gemaakt: Jan en Jan Jaap zouden gaan fietsen, ik mocht de hele dag de auto mee hebben om te fotograferen en Bas zou een gedeelte van de dag met mij meegaan. Tegen het einde van de middag van onze aankomstdag stopte het met regenen en het zag ernaar uit dat het de volgende dag in ieder geval droog zou zijn. Samen met Jan heb ik die middag nog een verkenningsrit gereden over de Ocean Drive langs een aantal plekken waar ik de volgende ochtend bij zonsopkomst wilde gaan fotograferen. De zonsopkomst is nooit gekomen door dikke bewolking….. De eerst geplande fotolocatie, Great Head, heb ik op het moment suprême nooit gevonden. De tweede locatie, Monument Cove, gelukkig wel. Er was net een fotoworkshop bezig. De richting waaruit ik kwam was volgens de cursusleider “impossible”, toen ik vroeg hoe zij nu precies op dit stukje kust waren gekomen en ik mijn route aanwees. Ik ben gewoon een kei goede wandelaar die enorme krachtige stappen over spleten kan zetten, mét redelijk zware rugzak, en een enorm evenwichtsgevoel heeft…. Grapje! Eigenlijk had ik wel begrip voor zijn opmerking: zijn cursisten struikelden over elke steen die op het strand lag.

De oostelijke kustlijn die langs de Ocean Drive ligt, is één van de meest fotogenieke locaties van Acadia NP. De vroege ochtend en de late namiddag zijn de beste tijdstippen om hier te fotograferen. De eerste foto is gemaakt op Boulder Beach met uitzicht op Otter Cliffs. De foto heeft een sluitertijd van 15 seconden. De tweede foto is een HDR resultaat bestaande uit 8 foto’s en is het uitzicht als je met je rug naar Otter Cliffs toe staat. De derde is een foto met een sluitertijd van 1/6 sec en kijkt weer in de verte uit op Otter Cliffs. Zoals gezegd was er niet echt een zonsopkomst door de bewolking. Toch was het licht tamelijk fel, dus ben ik gaan experimenteren met HDR. Ik zag een aantal leden van de workshop bezig met detailfotografie en bedacht me meteen: “Hé, dat wil ik ook doen”. Normaal gesproken schiet dit er bij mij nog wel eens in, omdat ik vaak overdonderd ben door het grotere perspectief.

En zo heb ik me de eerste 1,5 uur ná zonsopkomst toch prima vermaakt. Eerst ben ik nog een stuk noordwaarts gelopen en heb zowel noordwaarts als zuidwaarts foto’s van de kustlijn gemaakt. Daarna ben ik in de auto gestapt en ben een stukje zuidwaarts gereden, richting Otter Cove.

Gelukkig bleef het bewolkt, waardoor er qua licht niet echt moeilijke momenten ontstonden. De eerste foto van de drie hierboven is van Otter Cove. De foto is normaal belicht en heeft ook een normale sluitertijd. Wel heb ik een grijsverloopfilter gebruikt, waardoor ik in nabewerking de bomenrij aan de rechterzijde iets heb opgelicht. De tweede foto is van een stuk kuststrook weer verder zuidwaarts en wederom een HDR, ditmaal bestaande uit 7 foto’s. De derde foto is in dezelfde richting genomen, maar ingezoomd en geen HDR. Deze foto heeft een langere sluitertijd. Inmiddels was het 9 uur en tijd om terug te gaan naar het hotel, te ontbijten en Bas op te halen. Samen zijn we naar Jordans Pond gegaan, waar ik vooraf ook een aantal locaties had uitgekozen om te fotograferen. Bij het bedenken van mijn fotografieplan had ik erop gerekend dat Acadia NP in herfstkleuren getooid zou zijn. Niets bleek minder waar. De fotografiesessie in groen Jordans Stream heeft niet veel bijzonders opgeleverd. Het uitzicht vanaf de zuidelijke Bubble Mountain op Jordans Pond was aardig maar niet spectaculair. Maar het toetje bleef tot het laatst bewaard: de vuurtoren van Bass Harbor.

De vuurtoren bleek een populaire bestemming, gezien de hoeveelheid auto’s die op de parkeerplaats stonden. Vooraf had ik gezien dat ik niet aan de voorzijde van de vuurtoren moest zijn, maar achter de gebouwen moest doorlopen om op een mooie plek te komen om de vuurtoren, met huis, rotsen en zee te kunnen fotograferen. Hoe verder ik over de rotsen naar beneden klom, hoe minder mensen er waren. Hier heb ik zeker een uur staan fotograferen met 3 of 4 mensen. Er kwamen geen mensen meer bij, dus ik dacht dat het publiek langzaam huiswaarts trok. Totdat ik terug klom naar boven. Het zag zwart van de mensen, maar de meesten durfden het klimmetje over de rotsen niet aan.

In het half jaar voorafgaand aan de werkelijke fotografiedag heb ik me allerlei voorstellingen gemaakt van de omstandigheden. Honderden keren heb ik mijn plannen en locaties door mijn hoofd laten gaan, bedacht wát ik wilde fotograferen, en hóe, en welke technieken ik wilde gebruiken en proberen. Van alle kustlocaties wist ik de de getijen. Van alle vakantiedagen had ik de tijden van zonsopkomst en zonsondergang. Prachtige foto’s had ik vooraf gezien, met opkomende zon, herfstkleuren en woeste zee. Uiteindelijk pakte het weer, het licht en de herfstkleuring anders uit. En toch moest ik het ermee doen. Een “Once in a lifetime chance”. Want terugkomen en overdoen is niet heel waarschijnlijk. Ik heb er het beste van gemaakt en ik ben best tevreden, zover.