Al een aantal jaar hadden mijn reisvriend Jan en ik de Filipijnen op de korrel als volgende vakantiebestemming. De enorme mix van culturen, zowel Aziatische als Europese, en de overweldigende natuur spraken ons enorm tot de verbeelding. We wilden rondreizen, wandeltochten maken en cultuur snuiven. En natuurlijk fotograferen. Zouden we in eerste instantie aanmonsteren bij een reisgroep, toen puntje bij paaltje kwam ging deze niet door. Code oranje afgegeven door Buitenlandse Zaken heeft toch wel effect op de reiziger. Verhoogde terroristendreiging….. En hoe zit dat dan met Brussel, Londen, Parijs?? De oranjecode negerend hebben we een individuele reis naar de Filipijnen laten plannen door Undiscovered Reizen. 29 dagen zijn we onderweg geweest en hebben de eilanden Bohol, Leyte, Luzon, Siquijor, Negros, Apo Island en Coron bezocht. Het is in ieder geval voor mij een reis geworden met vele gezichten, uitgesproken positief, maar de reis heeft zeker ook z’n mindere kanten gehad. Het klamme warme klimaat en de luchtvervuiling is me dit keer enorm tegengevallen, zeker toen ik er ziek van werd. Het beleven van toerisme door Aziaten zelf en de geilheid om continue selfies te maken…. ze fotograferen zichzelf zelfs met doodskisten! Op fotografiegebied had ik andere verwachtingen. Daar waar ik weelderige stranden, bergen, zonsondergangen en -opkomsten in gedachten had, bleek het voor mij in de praktijk heel lastig om dit soort locaties ook werkelijk te vinden. Afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben enorm veel beleefd en ontelbare indrukken opgedaan. Je kunt je misschien voorstellen dat voor mij elke foto wel een verhaal heeft. Deze blog bevat een 20-tal foto’s van onderwerpen die tijdens onze reis op mij de meeste indruk hebben gemaakt. Waarom? Dat lees je in de tekst bij de foto’s.

Het Eiland Bohol

Toen we op het eiland Cebu aankwamen zijn we met de ferry direct doorgereisd naar Bohol. Dit eiland staat bekend om de prachtige duiklocaties aan de zuidwestzijde van het eiland, de Chocolate Hills en de Tarsier, z.g. spookdiertjes. Het eiland is qua toerisme wel in trek maar niet superdruk.

De Chocolate Hills zijn toch wel de belangrijkste bezienswaardigheid van Bohol. Op een vrijwel vlak plateau verrijzen in een gebied van meer dan 50 vierkante kilometer 1268 vrijwel gelijkvormige heuvels van circa 30 tot 50 meter hoog. Ze zijn grotendeels begroeid met gras dat tijdens het droge seizoen een bruine tint krijgt. De heuvels doen dan enigszins denken aan reusachtige chocoladebergen. Wij waren hier nét na het natte seizoen waardoor de heuvels nog groen waren. Maar niet minder mysterieus.De Chocolate Hills zijn kale heuvels, mogelijk doordat ze uit koraal bestaan. In het voorjaar kleuren ze chocoladebruin.

De Filipijnse Tarsier. Eén van de kleinste primaten op aarde.

Op Bohol zijn twee locaties waar je als toerist de prachtige lieflijke kleine primaat de Tarsier kunt bekijken: bij de Philippine Tarsier Sanctuary en bij de Philippine Tarsier Foundation . De eerste locatie is niet de beste: het ligt op de doorgaande weg naar de Chocolate Hills en is heel druk bezocht door toeristen, wat niet echt goed is voor nachtdiertjes als de Tarsier. De tweede locatie, Tarsier Foundation bij Corella, ligt wat van de toeristische route af, maar doet meer aan de beschermde omgeving voor de Tarsier. Je mag als toerist kort in de omgeving van de Tarsier zijn, je moet stil blijven, niet te dichtbij komen, niet flitsen, niet roken, etc, etc. We waren behoorlijk onder de indruk van het kleine wezentje met z’n enorme ogen. We hebben er een stuk of 4 gezien.

Voorafgaand aan de vakantie, had ik me allerlei voorstellingen gemaakt van mooie fotolocaties bij zonsondergang en -opkomst. Nog maar nét onderweg realiseerde ik me dat het vinden van dergelijke locaties helemaal niet makkelijk was. De informatie vooraf over fotolocaties in de Filipijnen was zeer spaarzaam, we hadden geen eigen vervoer om “even” wat rond te kijken, en bij vragen naar locaties begreep de Filipijn de vraag niet, omdat alle andere toeristen blijkbaar hier nooit naar op zoek waren. Daarbij heb ik rekening te houden met mijn vakantiepartner, want hij gaat niet net zoals ik urenlang op een locatie hangen voor een paar foto’s. Uiteindelijk had ik op de weg tussen Tagbilaran en Loboc een aantal baaitjes met vissersboten zien liggen, die in mijn ogen wel eens geschikt zouden kunnen zijn voor een zonsondergang. Toen we de taxichauffeur vroegen om te stoppen voor een zonsondergang, zette hij ons bijna af bij een foeilelijke betonnen pier. Hier gaan alle toeristen naar toe voor de zonsondergang, namelijk….. Gelukkig hebben we hem kunnen overtuigen een stukje door te rijden.

De zuidkust van Bohol leent zich prima voor sfeervolle plaatjes.

Het eiland Leyte

We pakken de veerboot en varen via Cebu naar Leyte. Op dit eiland verblijven we een paar dagen bij Filipijnse familie van een collega van Jan thuis. We worden opgenomen in het dagelijkse leven van deze mensen, worden meegenomen naar hun werkplekken, eten waar zij eten en zij laten hun lokale bezienswaardigheden zien. Dichterbij de lokale mensen kun je als toerist bijna niet komen. Een ervaring om nooit te vergeten. Vlak voordat we in Tacloban op het vliegtuig zijn gezet naar Manila, hebben we het MacArthur Leyte Landing Memorial National Park bezocht. De Filipijnen zijn in de 2de Wereldoorlog bezet geweest door de Japanners en hebben hieronder erg geleden. Tijdens A-Day in 1944 zijn de Amerikanen geland op deze kust en hebben daarna samen met de Filipijnen de Japanners verslagen. Een heel indrukwekkend monument. Vlakbij het memorial met de beelden stond een standje waar je fake militaire uitrusting kon kopen…. dacht ik. Nee, je kon je hier verkleden als militair en je volgehangen met wapens en granaten om jezelf als Rambo te laten fotograferen samen met de beelden uit de 2de Wereldoorlog. Bizar!!

MacArthur Leyte Landing Memorial National Park. De Amerikanen hebben de Filipijnen geholpen de Japanners te verslaan.

Het eiland Luzon

Manila ligt op het eiland Luzon. Hier was voor ons voor 8 dagen een eigen gids en chauffeur geregeld. Prachtige dingen hebben we beleefd en gezien en ik kreeg hier meer gelegenheid om te fotograferen.

De twee meest gebruikte openbaar vervoermiddelen in de Filipijnen zijn Jeepney’s en Filipijnse tricycles. Ze zijn goedkoop om mee te reizen en daarom ook bijna altijd overvol. Het vervoer op het dak van een Jeepney is aanzienlijk comfortabeler dan binnenin, maar je moet er niet aan denken wat er gebeurt als het voertuig plotseling tot stilstand moet komen.

Een Jeepney in de buurt van Banaue. De oorsprong van dit vervoersmiddel ligt in de door de Amerikanen achtergelaten jeeps na de 2de Wereldoorlog.

De Filipijnse tricycle is een heel grappig vervoermiddel om te zien. Hij bestaat uit een motorfiets, zijspan en overkapping en wordt gebruikt voor kortere afstanden. Met wat passen en meten kunnen er 5 personen mee in de tricycle. Wij hebben het maar bij ons 2-en gehouden en de hele tricycle mét bestuurder gehuurd.Bontgekleurde tricycles in de plaat Bontoc.

Voor mij was hét hoogtepunt van de reis onze 2-daagse wandeltocht naar en vanuit het dorpje Batad. Het dorpje ligt in een vallei en is volledig omringd door rijstterrassen. Een paar jaar terug kon je alleen in Batad komen als je een wandeltocht van 3 uur maakte en aanzienlijk hoogteverschil overbrugde. Nu is het een tochtje van zeg 20 minuten. Wandelen door de rijstvelden is een ander verhaal. Je loopt over de dammetjes tussen de bassins, dat is smal, maar dat gaat nog wel. Maar hoogteverschillen in de rijstvelden overbruggen kost ons toch wel wat meer moeite, met de grote en gladde op- en diepe afstappen. Alle inspanning is 100% de moeite waard, want de uitzichten zijn adembenemend. Van lokale fotograaf Eduardo Marferre heb ik prachtige zwart wit opnamen gezien van de rijstvelden. Vandaar is ook de onderstaande foto in zwart wit uitgevoerd. Helaas kreeg ik hier bronchitis en heb ik een groot deel van de verdere reis in benauwde toestand verder beleefd.De rijstterassen van Batad en Banaue staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

In Banaue logeerden we in het Banaue Hotel. Een groot en niet zo intiem hotel, waar enorm veel groepen toeristen aandoen. Eén bijzonder voordeel heeft dit hotel wel: het is gelegen tegen een bergflank en heeft een fantastisch uitzicht over de rijstterrassen van het gebied, met ook nog eens de zonsopgang recht op de vallei en het hotel gericht. Onze gids had voor ons een kamer op de 1ste verdieping geregeld, waar het uitzicht over de vallei het beste was. We hebben er 2 nachten geslapen en 2 x ben ik ‘s-ochtends om 5.45 u opgestaan en stond ik met mijn camera en statief op balkon. Beneden was het een gelach en geschreeuw van jewelste door Chinezen die ook door hadden dat de zon opkwam. Zij verdwenen direct na zonsopkomst, waarschijnlijk ontmoedigd door de bewolking. Maar daarna begin het licht en kleurenspel pas…..Uitzicht vanuit onze hotelkamer over de Banaue rijstterrassen.

Eén van mijn grote wensen was om eens een waterbuffel of kabau te kunnen aaien, om zijn huid en vacht eens te kunnen voelen. De aaipartij is niet gelukt, waterbuffels zijn onberekenbaar als de eigenaar er niet bij is. Maar ik heb gedurende de reis een heleboel mooie foto’s van waterbuffels kunnen maken.Waterbuffels worden in de Filipijnen nog steeds gebruikt om de rijstvelden te bewerken en als lastdier.

Over de bouwstijl in de Filipijnen heb ik me tijdens de reis zo vaak verbaasd. De huizen en gebouwen zijn soms volop in aanbouw, maar op de laagste verdiepingen die al klaar zijn wordt gewoond. Boven is het slechts een geraamte. Ook de behoefte om alles boven op elkaar te bouwen, ontgaat me een beetje. Vooral ook omdat de Filipijnen geregeld getroffen wordt door aardbevingen, landverschuivingen door hevige regenval en door orkanen en tyfoons. Veel van deze bouwsels heb ik onderweg gefotografeerd. Maar onderstaande foto is toch wel een samenvatting van alles wat we gezien hebben….In 1990 is Baguio zwaar getroffen door een aardbeving.

De gewoonte van de Filipijnen en andere Aziaten om voortdurend selfies te maken, heb ik als tenenkrommend ervaren. Flauw werd ik van die lui die met hun sticks met camera vóór onderwerpen gingen staan en zichzelf uitgebreid gingen staan fotograferen. En niet één of twee foto’s, neuuuuhh, minimaal een stuk of 10. In de vooral katholieke Filipijnen wordt Maria, moeder van Jezus, meer vereerd dan Jezus zelf. Samen op de foto met de Heilige Maagd Maria. Waarom ook niet?De continue zichzelf fotograferende Aziaten. “Er zijn nog 10 wachtenden vóór u…….”.

Twee onderwerpen die me op reis altijd enorm boeien: In de eerste plaats markten. In de tweede plaats mensen. Markten vind ik altijd een genot om overheen te lopen. Waar dan ook. De kleuren, de geuren, de vaak exotische zaken die verkocht worden. Filipijnen eten 3 x per dag warm en snacken tussendoor volop. De Filipijnse keuken is zeer gevarieerd, maar niet specifiek te duiden. Invloeden uit China, Thailand, Indonesië, etc. én Spanje én de Verenigde Staten zijn duidelijk te proeven en te zien. De Filipijnse bevolking is ook niet specifiek te duiden. Je ziet kleine mensen, zoals Aziatische mensen kleiner en meer tenger kunnen zijn dan westerse. Maar je ziet ook Filipijnen die net zo groot zijn als westerse mensen. Ze hebben Chinese, Thaise, Indonesische, Polynesische en westerse gelaatstrekken. Men vindt zelfs dat er op sommige locaties uiterlijke kenmerken van de Aboriginals te vinden zijn. Volgens de Filipijn zelf bestaat dé Filipijn niet.Worststrengen, een westerse invloed?

Het eiland Siquijor

Na een vliegreis en een ferrytocht komen we aan op Siquijor, onze volgende bestemming. Het is enorm afkicken qua reisinhoud: zijn we tot nu toe van hot naar haar meegenomen, nu moeten we ons programma zelf invulling geven en is de vaart eruit. In Siquijor logeren we in een resort pal aan zee. Bij nader inzien is dit niet echt wat voor ons: oude westerse mannen met Filipijnse vrouwen (geen extreem jonge vrouwen, hoor!), pas getrouwde stelletjes op huwelijksreis en personeel dat continue blaadjes loopt te rapen en het zand te harken. En we hebben een strand, maar deze wordt gedomineerd door parasols, ligstoelen en ligbedden ter grootte van een flinke trampoline en ander spul voor strandgenot. Voor mij niet écht fotogeniek. Uiteindelijk vind ik een plek bij de buren die wel naar mijn zin is en pak ik de mogelijkheid hier twee avonden te fotograferen.Gelukkig bij de buren een stukje landschap dat er authentiek uitziet.

Verbijsterd ben ik als ik de tweede avond met statief en camera zeker 30 meter in zee sta en een Aziatisch stelletje gewoon voor mijn camera begint langs te lopen. Dit heb ik deze reis al heel vaak meegemaakt. De Aziaten interesseren het geen bal of jij er staat of niet, of jij fotografeert of niet. Ze kruipen vóór, ze staan ervóór, ze duwen je opzij en wringen zich overal tussen. En dat vaak met verbale volumes waaraan je een gehoorbeschadiging kunt overhouden. Ik ben eerlijk en zeg dat ik in de toekomst liever geen Aziatische toeristen meer tegenkom op mijn vakantie.Een zoomlens is een effectief middel om ongewenste voorbijgangers buiten beeld te houden.

Het eiland Negros

Met de ferry varen we van Siquijor naar Negros. Ook op dit eiland logeren we in een resort. Ik kamp nog steeds met de naweeën van mijn bronchitis en ben nog steeds benauwd. Voor Negros hebben we al vanuit Nederland voor één dag een gids en chauffeur geregeld. Ook hebben we gevraagd of deze gids ons kon helpen aan fotografie locaties. Vandaar dat deze dag van zonsopkomst tot zonsondergang gaat duren. Over mijn uiteindelijke fotoresultaten van deze dag kan ik zeggen: “Had beter gemogen”. Maar gids, chauffeur, Jan en ik hebben allemaal ons best gedaan om er een leuke en interessante dag van te maken. En dat is gelukt.Onderweg naar Balinsasayao Twin Lakes gaf de gids precies op het juiste moment het sein om uit de auto te springen om de zonsopkomst te fotograferen.

De Pulangbato (rode steen) waterval werd langdurig gedomineerd door selfie-makende dames. Uiteindelijk bleek de hieruit voortkomende rivier een stuk fotogenieker.

De dagtocht naar Apo Island had één van de hoogtepunten van onze reis moeten worden. Maar wij namen al wandelend een verkeerde afslag en kwamen bij een baai uit die helaas de keerzijde van menselijke aanwezigheid en druk toerisme toonde…Het andere, niet zo positieve gezicht van Apo Island.

Het eiland Coron

Met een propellervliegtuig vliegen we naar Coron, een eiland dat in de populaire provincie Palawan ligt. Om een referentiekader te geven: Expeditie Robinson wordt op één van de eilanden opgenomen. Coron staat te boek als één van de mooiste eilanden van de Filipijnen. Helaas ervoer ik ons verblijf hier vooral als anticlimax. Onze verwachtingen waren hoog opgedreven door onze reisbrochure: weinig toerisme, mooie koraalriffen, verborgen strandjes en turkooizen binnenmeren. De dag dat we een eigen boot huurden om een aantal mooie locaties aan te doen, startte als een soort ratrace. Tientallen boten, vaak vol met groepen toeristen, voeren samen met ons in de ochtend af vanuit de haven van Coron stad. allemaal naar dezelfde locaties. Ja leuk, snorkelen bij Skeleton Reef. Het enige dat ik zag waren zeker 50 paar watertrappelde Chinezen met duikbrilletjes en in oranje zwemvesten boven een wrak dat nauwelijks zichtbaar was. Het bejubelde turkooizen oase Kayangan Lake lag ook vol met zeker 50, misschien wel 100 watertrappelende zwemvesten. Tijdens de steile tocht naar boven heb ik geen moment bedacht dat dít het uitzicht zou zijn. De zogenoemde verborgen strandjes blijken privébezit te zijn, waar je niet zo maar aan mag meren of op mag komen. Alleen de Coral Gardens was een prachtig rif, waar we dan ook héél lang zijn gebleven. Vreemd genoeg was het hier niet druk.Uitzicht vanaf het pad dat richting Kanyangan Lake loopt. Mooie foto, maar enorm afgezaagd. Om de foto überhaupt te kunnen nemen moesten we aansluiten in een rij van zeker 20 wachtenden die ook een foto wilden maken. Vooral selfsies, uiteraard. De boten in de baai zijn allemaal toeristenboten.

Om toch nog een zonsondergang mee te pikken hebben we op een avond Mt. Tapyas boven Coron stad beklommen. Uiteindelijk moesten we de berghelling met veel mensen delen, maar deze mensen kwamen ook om te genieten van de zonsondergang en was de sfeer heel gezellig en gemoedelijk.Zonsondergang vanaf Mt. Tapyas bij Coron Stad.

Nog een laatste keer vlammen!Zonsondergang vanaf Mt. Tapyas bij Coron Stad.

Hoe zou je deze reis in een paar woorden willen omschrijven? Enerverend, dynamisch, intensief en confronterend. De volgende keer weer een specifieke fotoreis? Ja, ik denk het wel. Mijn drang om te fotograferen wordt steeds groter en ambitieuzer. Ik dacht mijn behoefte een beetje te temperen door vlak voordat Jan en ik op vakantie gingen een week te gaan fotograferen in de Ardennen. Maar misschien heeft dit het vlammetje alleen maar aangewakkerd. En wat aangaande de “overlast” van de Aziatische toeristen? In mijn verhaal zal het vooral om Chinezen zijn gegaan. Ook Azië en vooral China krijgt steeds meer welvaart, en deze mensen willen ook hun vleugels uitslaan en meer van de wereld zien. Dat is hun goed recht en ik gun ze het ook. Ikzelf heb die interesse en behoefte uiteindelijk ook. Maar de massa’s Aziatische toeristen die ik in de Filipijnen ben tegengekomen en het overweldigende gedrag dat zij vertonen, staat mij tegen. Ik hoop ze in deze mate nooit meer tegen te komen.

Bekijk voor nog veel meer foto-impressies ook eens mijn Filipijnen landenpagina.