Workshops lang van te voren reserveren vind ik toch altijd een risico: ik weet niet wat het weer gaat doen en ik weet niet of ik uiteindelijk als het moment dáár is, wel echt zin heb om te gaan. Vorig jaar zag ik voor het eerst de fotosafari’s van Bob Luijks op zijn website. De invalshoek en de onderwerpen spraken mij direct aan. Ik gaf me op voor 5 workshops. Het is wel iets anders gelopen dan ik me van te voren bedacht had: bij de eerste workshop in het Savelsbos zijn we min of meer de grond in geregend. Bij de tweede workshop kon ik toch niet zijn. De derde workshop werd verplaatst van zondag naar zaterdag, waardoor ik niet kon. De Maas fotosafari is de vierde workshop. En daar gaat dit blog over. Bob Luijks is een gepassioneerd natuurfotograaf die vooral met veel liefde en gevoel fotografeert. Mijn bewondering voor Bob zit vooral in zijn oog voor detail en de spontaniteit en ongecompliceerdheid waarmee hij fotografeert. Zaterdag 25 juli was de dag van het weeralarm en de zomerstorm die over ons land trok. Wat moest dat zondag worden? Gelukkig was tegen het eind van de middag de storm voorbij en kon ik afzakken naar het zuiden, alwaar ik in een B&B in Ohé en Laak zou overnachten. Want ik wilde me de volgende ochtend om 5.15 u melden op de eerste fotolocatie. De B&B bleek recent op tv geweest. Ik dacht al, waar ken ik die man van? Tijdens de “intake” en een gezellig kopje thee vertelde de eigenaar van de B&B dat er regelmatig Chinezen ‘s-avonds bij hem stranden vanaf Maastricht Airport, want de B&B zit zo lekker dicht bij Madurodam….. En ze gaan graag naar de Outlet bij Roermond. Dat de kleding die daar te koop is in hun eigen land gemaakt wordt, maakt ze blijkbaar niet uit. Afijn, ik dwaal af, maar het is zo’n grappig verhaal. Zondag om 5.15 u verzamelen in Meers. Na een voorstelrondje lopen we naar de Maas. Dit stukje Maas heet Grensmaas. De Maas is hier ondiep en wordt niet bevaren (scheepvaart volgt het Julianakanaal dat parallel loopt aan de Grensmaas). Er zijn grindbanken gemaakt waardoor er geulen ontstaan. De grindbanken overstromen periodiek wat een dynamische ecologische structuur tot gevolg heeft. Door de bloei van vele bloemen en planten is nu, eind juli, het gebied erg mooi. Vlak vóór zonsopkomst kunnen we al een plekje uitzoeken om te gaan fotograferen. Iedereen trekt ’n kant op. Maar ik heb géén idee. Ga ik naar het water? Ga ik naar de bloemen? Ga ik waden en naar één van de grindbanken? Na 3 x op en neer gelopen te zijn, loop ik Bob maar achterna. Ik weet gewoon niet hoe en waar te beginnen. Uiteindelijk posteer ik me maar aan de waterkant bij Freek en Anneke. Wat zijn zij aan het doen?

De middelste foto is door Bob van mij gemaakt. Hij dacht dat ik opgevreten werd door de muggen. Ikzelf had niets in de gaten. Het bleken eendagsvliegjes te zijn. De derde foto is gemaakt met een sluitertijd van circa 25 seconden. Ik zag de wolken in een mooi patroon naar mij toe komen. De lijnen werden tevens in het water weerspiegeld. Het gekke boompje aan de rechterzijde maakt de “beweging” af. Ik merk bij mezelf dat ik het heel lastig vind om onvoorbereid in een gebied losgelaten te worden en dan maar snel te bedenken wat ik wil fotograferen. Als ik zelf op pad ga, heb ik vaak een doel of ben ik al eens ergens geweest en weet ik wat ik kan verwachten. Na zonsopkomst loop ik over één van de grindbanken heen, waar prachtige wilde bloemen bloeien. Macro is wat lastig door de wind, maar ik weet toch wel wat foto’s te maken. Na het uitstekende ontbijt dat door Ellen, de vrouw van Bob, geregeld en in het veld geserveerd wordt, trekken we nogmaals het gebied in. Een veld met kamillebloemen met hierin her en der kattenstaarten heeft mijn aandacht getrokken. Ook hier is het zoeken. Bob komt even langs en we bespreken mijn ideeën en mogelijkheden. Als Bob wegloopt heb ik weer nieuwe ideeën en ga ik nogmaals lekker aan de gang. Kaderen is de sleutel….

Tegen de middag rijden we met z’n allen naar de volgende locatie: de Molenplas bij Stevensweert. Ellen staat hier klaar met de lunch. Anne-Miek is jarig geweest en trakteert op heerlijke vlaai. Het is nog steeds prachtig weer en we kunnen in alle rust lekker eten, drinken en pauzeren. Daarna trekken we het gebied in. Het gebied kent diepe plassen, een vogeleiland, z.g. vistrappen, veldjes met wilde bloemen en grassen en loslopende koeien. Er zijn vlinders genoeg, maar door het prachtige weer zijn ze allemaal heel actief. En de fotoresultaten met vlinders in de felle zon vind ik zelf niet succesvol genoeg om te plaatsen in dit blog. Ik geef mijn vlinderjacht op en loop een stukje verder waar twee vistrappen gemaakt zijn. Hé, stromend water fotograferen met langere sluitertijd. Altijd leuk! 30 seconden, 40 seconden, 45 seconden…. De resultaten zien er op de monitor van mijn fototoestel allemaal interessant uit. Zo, nog een paar met een kortere sluitertijd van 1 á 2 seconden, nog wat uitsneden maken…. Dat was het wel. Inmiddels is niemand van de groep meer op de plek waar ik ben. Het loopt tegen 4 u. Als ik langzamerhand terug loop, kom ik Bob weer tegen met 4 safarigangers. De rest blijkt al naar huis. Bob is bij de grote plas water aan het fotograferen met langere sluitertijd. Ik zie dat hij zijn hand voor het oculair houdt, en ik denk “Oh, oh, ik ben wat vergeten….” Mijn oculair af te dekken bij het fotograferen met langere sluitertijd. Dit doe je om te voorkomen dat via het oculair vals licht in de camera komt die vervolgens op de foto is te zien. hiervoor heb je zelfs een speciaal afdekplaatje die je over het oculair kunt schuiven. Echter, op de monitor ziet alles er prima uit. Ik besluit ook langzamerhand richting huis te gaan en neem afscheid. Thuis gekomen zie ik op de computer duidelijk dat er vals licht op de foto’s met langere sluitertijd gekomen is, in de vorm van magenta kleurige strepen. Bálen, ik vond het juist hele interessante foto’s. Bij nader inzien blijkt dat als ik de betreffende foto’s omzet in zwart/wit, de verkleuring niet meer te zien is. Gelukkig zijn de foto’s héél geschikt om om te zetten naar zwart/wit.

Waar heb ik eigenlijk dat afdekplaatje voor het oculair? ‘s-Avonds gooi ik mijn hele fototas op z’n kop maar kan het plaatje niet vinden. Wanneer heb ik het voor het laatst gebruikt? Opaalkust? Ik doorzoek broeken en truien met ritszakken. Niets. Via Ebay bestel ik 5 plaatjes á 0,99 dollar in China. Beter teveel dan te weinig. Precies hetzelfde als de hoeveelheid afstandsbedieningen die ik heb voor mijn camera. ‘s-Avonds rol ik nog een keer uit mijn bed, omdat ik in nóg een broek wil zoeken. De volgende ochtend vind ik het afdekplaatje in de jaszak van mijn winterjas…….