Als eerste workshop van mijn Masterclass 2 traject bij Johan van de Watering dit jaar stond een bezoek aan het Hallerbos bij Brussel gepland. Vorig jaar heb ik ook 2 dagen in het Hallerbos gefotografeerd. Ik was toen erg onder de indruk van dit fenomeen. Eerst iets over het Hallerbos zelf: het Hallerbos is het belangrijkste en meest uitgestrekte bosgebied tussen Zenne en Zoniën. Je vindt er een grote variatie aan boomsoorten: onder andere eik, beuk, es, den, lork en de opvallende sequoiadendron, beter bekent als mammoetboom. Het Hallerbos was ooit onderdeel van het Kolenwoud. Dit gigantische oerbos strekte zich in de tijd van de Romeinen uit van de oevers van de Rijn en de Moezel tot de Noordzee. Het Hallerbos kent een woelige geschiedenis, maar tijdens de Eerste Wereldoorlog liet de Duitse bezetter bijna alle grote bomen kappen om met het hout hun loopgraven te verstevigen. Het Hallerbos werd toen vrijwel geruïneerd achtergelaten. Vanaf 1930 tot 1950 werd een groot deel van het bos opnieuw aangelegd. Ook vandaag koopt de overheid aangrenzende landbouwgronden aan om het bos verder uit te breiden. Het Hallerbos is het hele jaar door een prachtig bos, maar in de maand april gebeurt er een soort wondertje: dan kleurt het bos volledig paars door de bloei van tapijten vol boshyacinten. In combinatie met de ontluikende frisgroene beukenblaadjes ontstaat er een licht- en kleurenfestival van jewelste. Nationale en internationale toeristen komen in deze periode met bussen vol naar het Hallerbos en staan er files om überhaupt bij de parkeerplaatsen te komen. Hoewel onze workshop van ‘s-middags half 1 tot rond zonsondergang zou duren, bood Johan aan voor diegenen die daar zin in hadden om ook een ochtendsessie bij zonsopkomst te doen. Ik was uiteindelijk de enige van de groep die zich vrijdagochtend 24 april om 6 uur bij Johan op de parkeerplaats in het Hallerbos meldde. Niet om flauw te doen naar mijn cursusgenoten, maar ik denk dat wij ‘s-ochtends het mooiste licht van die dag gehad hebben. De eerste foto is gemaakt vóór zonsopkomst, vandaar ook de blauwe tinten. De tweede foto is gemaakt tijdens het doorbreken van de eerste zonnestralen. En bij de derde foto was de zon al even op.

Mocht je denken, wat opvallend nette foto’s: Ik heb in nabewerking behoorlijk wat in het oog springende losliggende takken weggewerkt. Tijdens de voorbespreekavond heb ik aangegeven dat ik niet specifiek landschapsfoto’s wilde maken (je weet wel, 16 mm…..) en niet specifiek macro (je weet wel, op de grond gefocust op die ene, twee of drie). Aldus, heb ik het grootste gedeelte van de dag mijn 28-300 mm lens op mijn camera gehad. De eerste vraag die in mij op kwam toen ik vorig jaar voor het eerst de boshyacintenweelde zag: “zijn die hier spontaan gekomen?”. Ik heb uitgezocht dat boshyacinten van oorsprong mediterrane bloembollen zijn. Ze hebben het erg naar hun zin op de lichtzure leemgrond, onder de beuken van het Hallerbos. Het is een echte verwilderingsplant die zich jaar na jaar via zaad en bijbolletjes verder uitbreidt. Ze zullen dus in het verleden wel ooit aangepland zijn, maar de weelde is, denk ik, van nature ontstaan. Ik heb van donderdag tot zaterdag overnacht in de uitstekende B&B Gusto in Buizingen, een kilometer of 5 van het Hallerbos af. Na de ochtendsessie zijn Johan en ik ieders naar onze eigen B&B gegaan, waar voor ons een heerlijk en uitgebreid ontbijt stond te wachten. Om half 1 ben ik weer teruggegaan naar het Hallerbos, waar inmiddels ook de rest van de groep gearriveerd was. Een groot gedeelte van de middag bleef het zonnig. Ik heb vooral gezocht naar mooie lichtsituaties. Wat ik erg leuk vond was dat ook de bosanemonen nog volop in bloei stonden. Dit gaf leuke combinaties met de boshyacinten.

Het kan bijna niet anders in het Hallerbos dan dat ik ook nog een keer mijn macrolens op mijn camera schroef. Ik heb een extra nachtje overnacht in Gusto en daardoor ben ik zaterdagochtend ook nog even in het bos geweest. Helaas was het zeer regenachtig. Het voordeel was dat ik deze ochtend niet zo vroeg mijn bed uit gegaan ben. Het nadeel was dat het bezoekje aan het bos niet heel lang was. De laatste twee foto’s zijn deze ochtend gemaakt.

Helaas is het tegenwoordig tijdens de bloeiperiode van de boshyacinten een gekkenhuis in het Hallerbos. Ik sta op mijn gemak te fotograferen, staat er een vrouwelijke fotograaf achter mij. “Ben je klaar?”, vraagt ze. Ik zeg: “Mevrouw, het bos is héél erg groot. Er staat meer dan één bloemetje”. Raar mens. Het bos is overlopen, ik heb me laten vertellen dat er agressieve competitie onder de fotografen is en de ene fotograaf meent zich meer te kunnen permitteren dan de andere, door bijvoorbeeld de bloementapijten te betreden en takken en zelfs boomstammen weg te slepen. Evenwel heb ik aan de fotografiesessie van dit jaar toch weer een paar mooie foto’s overgehouden zonder competitief gedrag. Kijk voor meer foto’s ook even bij “recente foto’s”.