Al meerdere jaren achter elkaar zie ik in het voorjaar foto’s gemaakt op Helgoland van Jan van Genten en Zeehonden voorbij komen. Zelf naar Helgoland toegaan stelde ik steeds uit, omdat ik vond dat ik geen geschikte zoomlens had om het spektakel daar vast te leggen. Inmiddels ben ik in het trotse bezit van een 80-400 mm lens en is er een wereld van nieuwe fotografische mogelijkheden voor mij open gegaan. Waaronder fotograferen op Helgoland, dus! Mijn fotomaatje Ronald van Dijk was 2 jaar terug al eens op Helgoland geweest om te fotograferen en had best zin om samen met mij nog eens terug te gaan. 4 Dagen tussen de Jan van Genten en Zeehonden zitten levert de nodige plaatjes op (een stuk of 3500) maar ook een beetje inzicht in gedragingen. Niet dat ik nu wil claimen dat ik volledig op de hoogte ben van het wel en wee, maar een aantal patronen bij deze dieren heb ik wel degelijk ontdekt. Én dat lijkt me nu een mooie rode draad door deze blog. Rituelen!

Gluren bij de buren. Staan we een paar uur bij de Jan van Genten, dan valt het absoluut op dat steeds dezelfde vogels over komen scheren, een rondje vliegen en nóg eens over komen scheren. En dat zonder nonchalance. Nee, intensief starend naar…. tja, waarnaar? Een toekomstige partner? Te stelen nestmateriaal? Mij? En maar hopen dat ie niets naar beneden flatscht.

Ik ga in deze blog niets vertellen over Helgoland zelf. Waar het ligt, hoe daar te komen, hoe het eruit ziet. Er is zó veel informatie beschikbaar op internet dat ik het opnemen hiervan overbodig vind.

Landingsgestel in?……….

Of landingsgestel uit?………

Slecht voorbereid en de usersmanual van mijn camera thuis gelaten sta ik de eerste middag/avond bij de Jan van Genten. Ik wist niet wáár ik moest beginnen met fotograferen. De Jan van Genten vliegen af en aan, zitten op de nesten, er wordt volop gebaltst tussen stelletjes, nummertjes gemaakt, maar ook geruzied met de buren. Het aanvliegen van de Jan van Genten inspireerde mij op dat moment het meest en ik probeerde de vogels scherp te krijgen, te volgen en vast te leggen. Goh, daar moet toch een speciale scherpstelinstelling voor op mijn camera zitten? Gelukkig staan diverse fotografen met Nikon straps om hun nek en een aardige man was zo vriendelijk de instelling voor mij op mijn camera op te zoeken. Snel het kunstje nagedaan en nu vergeet ik het niet meer. Als smoes heb ik verteld dat ik normaal gesproken landschappen fotografeer en dat dan alles behoorlijk stil staat….

Achterblijver. In afwachting van manlief… of hangt ie al boven haar hoofd? Even snel de veren rechttrekken. Mooi in het avondlicht.

Landen. Het landen wordt vooraf met een hoop gesnater door de aanvliegende vogel aangekondigd. Toen ik dát eenmaal dóór had werd het voor mij makkelijker om het aanvliegen en landen vast te leggen. Het is een drukte van jewelste op de rotsen waar ze moeten landen. En ik heb dan ook regelmatig gezien dat de landingsplaats bovenop een andere Jan van Gent was. Of misschien wel bovenop de partner zelf.

Nestje bouwen?

Als fotograaf sta je héél dicht bij de Jan van Genten. Slechts een heuphoog hek dient als afscheiding. De eerste vogels zitten hier hooguit 50 á 75 cm vanaf. Het is ook uiterst makkelijk je camera of lens dóór het hek te steken en nóg dichterbij te komen. Té dichtbij betekent overigens wel dat de Jan van Gent uithaalt met z’n snavel naar jou of je camera. Als ik een aanvliegende Jan van Gent probeerde te fotograferen, dan had ik qua zoom vaak al genoeg aan 100 tot 200 mm.

Baltsen. Eenmaal geland wordt er een baltsritueel uitgevoerd: de stelletjes strekken hun halzen, steken hun snavels in de lucht en wrijven deze tegen elkaar.

Met mijn sluitertijden ben ik tamelijk onzorgvuldig begonnen. Om scherpe foto’s te krijgen, vooral van de vliegende vogels, is het verstandig een hoge sluitertijd te hanteren. In ieder geval s/400 of zelfs méér. Van de foto’s van de eerste avond heb ik er veel weggegooid omdat ik ze niet scherp genoeg vond. Ook scherptediepte is iets om goed op te letten. Ik wilde graag een vage achtergrond en werkte vooral met f5.6 of f6.1. Maar achteraf zag ik dat bij mijn foto’s niet altijd beide ogen van één vogel scherp waren of de ogen van beide vogels.

Lief voor elkaar.

Maar niet voor de buren!

Oriëntatie voor vertrek. Het tegenovergestelde van navelstaren.

Klaar voor vertrek!

Zweefvlucht vanaf de klif.

Met mijn statief heb ik ter plaatse niets gedaan. Soms stonden er veel fotografen en dan had het mijn bewegingsvrijheid behoorlijk beperkt. Maar Ronald en ik hebben er ook wel eens als enigen gestaan en dan nóg had ik de neiging niet om mijn statief te gebruiken. Uit de hand fotograferen geeft veel meer vrijheid en flexibiliteit.

Vind je het leuk meer te lezen en te zien van mijn fotograferen op Helgoland, kijk dan ook eens naar deze posts:

• Helgoland;
• De zeehondenpuppyfotografie schaamte voorbij;
• Jan-van-genten, maar dan helemaal anders;
• Zeehonden op Düne, om te lachuuuhhh!
• Jan-van-genten in high en low key.