Al jaren zit ik lekkerbekkend te kijken naar foto’s die gemaakt zijn aan de Noord Spaanse kust. De foto’s hebben vaak een hoog dramagehalte, ze zijn kleurrijk, mysterieus, ja zelfs woorden als obscuur en surrealistisch vormen zich in mijn hoofd. De beelden werken enorm op mijn fantasie. Diverse scenario’s zijn mijn gedachten gepasseerd om daar zelf ook te kunnen fotograferen. Het meest makkelijke en voor de hand liggende scenario is het aansluiten bij een fotografiereis die de Noord Spaanse kust in het programma heeft zitten. Maar na een paar fotografiereizen meegemaakt te hebben, ben ik er inmiddels achter dat dergelijke reizen wel in zekere mate gemak brengen op het gebied van organisatie en soms fototechnische kennis. Ook geven ze gezelschap en gezelligheid. Maar voor hetzelfde geld kunnen ze ook ongemakkelijke situaties met zich meebrengen. Naast prettig gezelschap kunnen medereizigers een complicerende factor zijn. In de vorm van in de weg lopen, onevenredig veel aandacht opeisen, activiteiten niet durven of willen die ik juist wel graag wil. Of vanuit de behoefte haar of zijn levensverhaal te willen vertellen dan wel haar of zijn medisch dossier te willen bespreken. Niet altijd prettig gedrag als je als vreemden van elkaar meerdere dagen sterk op elkaar aangewezen bent. Soms trekt dit een wissel op de gezelligheid. Of geeft het bij mij dusdanige spanningen dat het zelfs directe invloed heeft op mijn creativiteit en inspiratie. En dan is een dergelijke reis duur betaald. Dit even los van het feit dat fotografiereizen op zichzelf al behoorlijk prijzig zijn. Dus heb ik al enige tijd geleden voor mezelf besloten geen geld meer uit te geven aan georganiseerde fotografiereizen, mits er grote toegevoegde waarde is op het gebied van bijvoorbeeld gecompliceerde bereikbaarheid van locaties en/of onderwerpen en/of door de ervaring en reputatie van de leidende fotograaf c.q. reisbegeleider. De Noord Spaanse kust en de stranden zijn allemaal vrij toegankelijk, dus een georganiseerde fotografiereis hier naar toe had ik in gedachten al weggestreept. Bleef voor mij over om óf het gebied te verkennen tijdens een wandelreis met vrienden (zoals ik in de Sächsische Schweiz gedaan heb) óf me vooraf te verdiepen in de locaties en er vervolgens zelf naar toe te gaan om te fotograferen. Uiteindelijk heb ik voor het laatste scenario gekozen.

Van Playa de Arnia heb ik prachtige foto’s gezien genomen vanaf het rotsstrand. Paden om het strand beter in beeld te krijgen of om op het rotsstrand te komen, waren afgesloten. Het paadje naar dit standpunt zag ik pas toen ik er al een keer of zes was langs gereden.

Informatie uit programma’s van fotografiereizen naar de Noord Spaanse kust, tips van fotomaatje Wouter van de Weerd en fotograaf Ton Vernes en het artikel van Theo Bosboom “De zee kust, de zee blust” uit Roots bij elkaar gelegd, bedacht ik mijn eigen 6-daagse fotografieprogramma. Om in Spanje ook tijd door te brengen met vrienden, sprak ik met hen af om daarna een week samen te gaan wandelen (én wat mij betreft ook fotograferen) in het berggebied Picos de Europa.

Playa de Arnia gezien vanaf de andere kant. De eerste dagen dat ik aan de Noord Spaanse kust was, was het weer wisselvallig en de zee behoorlijk woelig.

Aldus kwam ik half mei in Bilbao aan mét navigatie-apparaatje, wegenkaarten, getijdentabellen, plannetjes en aantekeningen, Spaans taalgidsje en volledige foto- en wandeluitrusting. Wouter had mij getipt dat de kust in de buurt van Liencres in de provincie Cantabrië erg mooi was en dat het zeer de moeite waard was daar wat extra tijd te besteden. Liencres was daarom mijn eerste stop. Tot mijn eigen verbazing kwam ik er onderweg achter dat het deel van Spanje waar ik me nu bevond enorm groen en bloemrijk is. Ik heb mezelf circa 1,5 dag gegund om dit deel van de Noord Spaanse kust te verkennen. Vooraf thuis had ik aan de hand van tijden van zonsopkomst en zonsondergang en de getijdentabel een plannetje gemaakt welke stranden ik op welk moment wilde bezoeken. Dan moeten natuurlijk wel de weersomstandigheden meewerken. Soms zit het wat dit betreft mee en soms zit het tegen. De eerste avond aan het strand van Playa de Arnia is min of meer in het water gevallen door regen en een enorme saaie lucht.

De rotspartijen zijn in ieder geval tijdens deze periode van het jaar heel bloemrijk.

Het kan enorm spoken in de Cantabrische Zee. Deze zee bevindt zich namelijk in een overgangszone tussen de koelere zeeën van het noorden en meer tropische zeeën zuidelijk. Aan de kust komen vaak golven van 2 à 3 meter voor door een constante harde wind uit het noordwesten, veroorzaakt door de lagere luchtdruk boven de Britse Eilanden en het hoge drukgebied dat zich vaak boven de Azoren bevindt. In het voor- en najaar kan er onder bepaalde omstandigheden een wind uit het westen opsteken die golven tot 9 meter hoogte kan veroorzaken.

Playa de Cerrias.

Vooralsnog ben ik vanaf de klifranden aan het fotograferen. Maar het water is inmiddels aan het afgaan. Je kunt je denk ik wel voorstellen dat ik op het strand het liever van doen heb met een afgaand tij dan met opkomend tij. Door verschillen in dieptes vóór de kust kunnen de achtereenvolgende golven enorme verschillen in grootte hebben, waardoor je plotseling tóch natte voeten hebt, je fototas in het water ligt of je je evenwicht verliest door de trekkende kracht van het water.

Door het voortdurende gebeuk van het zeewater tegen de kust, ontstaan de grillige vormen, lijnen en gaten.

Ik heb niet zo veel op met zonnig weer en blauwe luchten. Aan het eind van de ochtend breekt de zon door. Een moment voor mij om langzamerhand op te gaan breken. Het licht wordt mij te fel.

Aan het strand van Playa de Cerrias. Een deel is zandstrand en een deel is rotsachtig.

Ter voorbereiding van mijn avondfotografiesessie ga ik me nog even oriënteren bij  Playa de Somocuevas. Daarna ga ik boodschappen doen. Voor mijn eigen gemak heb ik een appartementje gehuurd met kookgelegenheid. Zodoende ben ik niet afhankelijk van de openingstijden van restaurants en kan ik de hele dag mijn eigen plan trekken.

Playa Somocuevas is één van de mooiste kustdelen in de buurt van Liencres.

De zon is aan het ondergaan en rond 17.00 u is het hoogtij geweest. Het water is zich al een tijdje aan het terugtrekken. Voor deze fototrip heb ik drie lenzen meegenomen: 24-70 mm, 80-400 mm en 105 mm macro. Achteraf had ik ook graag mijn groothoek 16-35 mm bij me gehad. Misschien nog wel liever dan mijn 24-70 mm lens. Het lastige is dat ik vooral bij het fotograferen van deze kustdelen enorm de neiging heb alles in groothoek te nemen. Eigenlijk ben ik hier bijna niet aan detailfotografie toegekomen doordat ik maar beperkt tijd had en er zo veel moois in de breedte te fotograferen was. Tijdens het fotograferen heb ik veel met mijn big en little stopper gewerkt. Om de woeligheid wat uit de zee te halen, maar ook om de kleuren wat meer verzadigd te krijgen.

Playa Somocuevas richting Playa Cerrias.

Bij Playa Somocuevas kun je aan twee zijden het strand op. De lucht, de zee en het strand beginnen steeds meer te kleuren door de ondergaande zon. Uiteindelijk besluit ik toch naar beneden naar één van de stranden te gaan om de kleuren en het laatste licht te vangen.

Playa Somocuevas in het laatste licht en een prachtig gekleurde lucht.

Het is nu hard werken om de laatste foto’s te nemen. Rechts van mij zit een enorm gat in de rotswand waardoor het laatste licht van de ondergaande zon priemt.

Een mooi moment wanneer het licht van de ondergaande zon precies door het gat van de rotswand priemt.

Voor deze avond is het nu gedaan met fotograferen. In het appartement zie ik dat er voor de volgende ochtend bewolking wordt voorspeld. Naast dat ik de volgende ochtend hier ga vertrekken richting Luarca in de provincie Asturië, besluit ik toch extra vroeg op te staan om bij zonsopkomst en ochtendlicht hier nog voor een laatste keer te kunnen fotograferen.

Playa de Cerrias, maar nu met indrukwekkende lucht.

Ik start bij Playa de Cerrias, maar na het maken van een paar foto’s, kan ik toch niet meer de drang weerstaan om naar Playa de Somocuevas te gaan. De afstand is prima te lopen, maar met een zware fototas en statief gaat het met de auto iets makkelijker.

Een lekkere vette dichte lucht doet het wat mij betreft toch iets beter dan een blauwe lucht met een stralende zon erin.

Playa de Somocuevas is wat mij betreft het mooiste kustdeel dat ik hier heb bezocht en gefotografeerd. Maar er zijn nog véél meer baaien en stranden in de buurt, die ik nog helemaal niet gezien heb. En nog talloze standpunten, waar ik helemaal niet naar toe heb kunnen lopen, maar die ik wel gezien heb. Kortom, ik heb altijd tijd tekort.

Een prachtig deel van Playa de Somocuevas.

Het is tijd om op te breken en uit te checken. Op de terugweg naar mijn appartement zie ik plotseling in de buurt van Playa de Arnia een paadje lopen naar een overzichtspunt over deze baai. Ik kan de verleiding niet weerstaan en pak toch weer mijn fotospullen om dit deel te verkennen. Uiteindelijk maak ik hier nog een aantal hele fijne foto’s. Vooral omdat het licht zo mooi is. De foto waarmee deze blog begint is ook op dit moment gemaakt.

Playa de Arnia op z’n mooist.

Tijd om te gaan ontbijten, in te pakken, uit te checken en te vertrekken richting Luarca. Een ander deel van de Noord Spaanse kust. Wat ik daar allemaal gedaan en gefotografeerd heb, lees je in de volgende blog.