Na 1,5 dag in Liencres te zijn geweest, ga ik naar het volgende deel van de Noord Spaanse kust. De kust rond het plaatsje Luarca. Hier wil ik in ieder geval de stranden Gueirua, Silencio en Portizuelo bezoeken en fotograferen. Vanaf Liencres is het ongeveer 2,5 uur rijden naar Luarca. Echter, door de reisgids Trotter heb ik me laten verleiden een stuk van de vallei de Saja in te rijden. Een Zwitsers aandoende vallei met een steile weg en waar dorpjes zich angstvallig aan de bergwanden vast lijken te klampen. Mooi om er te zijn, maar fotografisch was hier uiteindelijk voor mij niet veel mee te beginnen. Aan het einde van de middag check ik in bij mijn hotel in Luarca. Tot mijn grote verrassing heb ik een koelkastje op de kamer. Zodoende speer ik naar de supermarkt om broodjes, beleg en fruit te halen voor ontbijt, lunch en soms ook als avondeten. Ook hier kan ik nu mijn eigen tijden bepalen en eten wanneer het mij uitkomt.

Playa Gueirua

Rond 19.00 u vertrek ik richting Playa Gueirua bij het plaatsje Santa Marina. Volgens kenners is dit één van de mooiste stranden in deze omgeving. Het pad naar het strand en de trap naar beneden vind ik zonder moeite. Als ik boven vanaf de trap naar beneden kijk, zie ik twee andere fotografen. Maar verder is er totaal niemand. Het weer is onbestendig, de lucht is grauw en af en toe miezert het. De trap af is een flinke afdaling. Ik ben toch wel een beetje teleurgesteld over het weer. De omstandigheden lijken behoorlijk saai en het landschap neemt de kleur van de lucht aan. Grijs. Toch is dit wel een beetje de omstandigheid en het sfeertje dat ik zoek. Obscuur, surrealistisch en dramatisch.

Uiteindelijk kom ik er niet echt toe om Playa Gueirua van vóór naar achteren te verkennen. Hoewel het afgaand water is, zijn de plassen die in de sleuven van het stenen deel van het strand achter blijven vrij groot en voor mij lastig te omzeilen. Ik ben gewoon bang om samen met mijn apparatuur op m’n snufferd te gaan en me vervelend te blesseren of m’n apparatuur te vernielen. Inmiddels heb ik wel even gesproken met de twee andere fotografen. Spanjaarden. Maar die zijn inmiddels weer uit zicht. Wél wil ik nog een keer een avond met ander licht op dit strand zijn. Dus de volgende avond ga ik nogmaals hier naar toe.

Nu heb ik nóg meer geluk. De zon komt dóór de wolken en kleurt zowel de wolken, de zee als het landschap tegen zonsondergang mooi op. Ná zonsondergang is het licht prachtig. Het is bijna onmogelijk voor mij om te stoppen met fotograferen. Maar uiteindelijk wordt het toch écht te donker.

Playa Silencio

Playa Silencio is bereikbaar vanuit het dorpje Castaneras en ligt vanaf Luarca een paar kilometer verder dan Santa Marina. Playa Silencio is het strand van de rust. Het is niet erg druk bezocht door toeristen en Spanjaarden. Overdag ben ik hier al geweest om details te fotograferen. Na twee avonden op Playa Gueirua geweest te zijn, wil ik hier ook eens bij zonsondergang fotograferen. Deze dagen is het aan de hele Noord Spaanse kust steeds laag water rond zonsondergang of nóg later. Voor nu vind ik dat prima, want op dat moment komen alle rotspartijen bloot te liggen en ik vind dat wel mooi fotograferen. Wat ik ook prachtig vind is dat elke lichtomstandigheid een totaal andere sfeer geeft en een andere indruk achterlaat.

Op één van de avonden dat ik op Playa Silencio ben kom ik boven aan de klif een groepje van een stuk of 6 Duitse fotografen tegen die vanaf daar aan het fotograferen zijn. Slechts één van hen is de trappen afgedaald en beneden op het strand. Als ik beneden kom staat hij met een enorme koptelefoon op te joelen en swingen en tussendoor foto’s te maken. Natuurlijk een praatje gemaakt en samen met hem heb ik de staande foto met rotsspits genomen. Hij was met zijn groepje ook een aantal kustdelen aan de Noord Spaanse kust aan het fotograferen. Een leuke en grappige ontmoeting, maar geen idee wie het was.

Langs dit deel van de Noord Spaanse kust loopt ook een versie van de Camino de Santiago wandelroute. Je komt daarom heel veel wandelaars tegen met enorme rugzakken en wandelstokken die onderweg zijn naar Santiago de Compostella. Toen ik op een ochtend naar Playa Silencio reed en langs een uitzichtpunt met picknicktafel kwam, zag ik een smartphone op deze tafel liggen. Ik was net een groepje van 4 wandelaars gepasseerd en was overtuigd dat de telefoon van één van hen was. Ik ben teruggereden en heb het groepje gezocht maar kon ze niet meer vinden. De telefoon stond aan en had geen veiligheidscode. Maar de taal leek Oost-Europees, waar ik niet veel van begreep. Uiteindelijk heb ik de telefoon maar in de kofferbak gelegd en ben ik op het strand gaan fotograferen. Toen ik een paar uur later terugkwam zag ik dat er een sms bericht naar de telefoon gestuurd was: “If you find this phone, pls contact bla bla bla”. Het bleek de telefoon van een Camino wandelaarster te zijn die ‘m uiteraard enorm miste. Gelukkig liep ze hemelsbreed de kant van Luarca op en uiteindelijk heb ik de telefoon aan het eind van de middag ergens langs de weg bij hectometerpaal huppeldepup aan haar terug kunnen geven. Zij zielsgelukkig en ik superblij dat ik dit voor haar kon betekenen.

Playa Portizuelo

Playa Portizuelo kon ik in eerste instantie helemaal niet vinden. Uiteindelijk bleek dit strand véél dichter bij Luarca te liggen dan ik in eerste instantie dacht. Daarbij hebben Spanjaarden de neiging om miniscule aanwijsbordjes te plaatsen die ook nog eens slechts aan één zijde van de weg staan. En dus vanaf die kant niet zichtbaar. Playa Portizuelo heeft prachtige kleuren, bij eb lieftallige kreekjes, maar ook de meest obscure rotsvormen die ik op deze trip heb gezien. Spijtig genoeg werd het weer steeds mooier en correspondeerde de kleur en structuur van de lucht en het licht niet helemaal meer met de sfeer die ik eigenlijk graag had willen hebben. Maar goed, omzetten in zwart/wit wil ook nog wel eens helpen.

Details en de kleuren van Asturië

De dagen dat ik aan de stranden van Asturië ben, is het ook steeds rond het middaguur laag water. Wat ik wat minder vind is dat gedurende de week het weer steeds beter wordt en de zon overdag er vrolijk op los schijnt. Bij het fotograferen van details loop je dan het risico dat er enorme slagschaduw op de foto ontstaat. Ik probeer dan zoveel mogelijk onderwerpen in de schaduw op te zoeken. Over de kleuren van de rotspartijen heb ik al vaker gelezen. Maar nu zie ik ze met eigen ogen. Ik zie een kleurenpallet van beige en lichtgrijs naar blauwgrijs en azuurblauw. Van pastelgeel naar okergeel en fluoriserend groen. Roze, lila, rood, bruin, paars. Ik denk dat ik eigenlijk alle kleuren wel gezien heb.

Al struinend tussen de kreekjes kun je je rond eb uren vermaken op zoek naar bijzondere onderwerpen, structuren en composities. Je kunt je fantasie de vrije loop geven. En het is een zeer rustgevende bezigheid.

Tot slot dit deel van de Noord Spaanse kust

Uiteindelijk ben ik vanuit Luarca ook nog de provincie Galicië in gereden om het strand de las Catedrales te bezoeken. Een anticlimax op hetgeen dat ik tot nu toe gezien en ervaren heb. Deelde ik de voorgaande stranden met een paar andere mensen, hier is het strand bij eb totaal overlopen met honderden bezoekers en was het op het moment dat ik er was filelopen. Van fotograferen is niet veel gekomen. Wachten tot bij opkomend water de mensen van het strand verdwijnen is risicovol. Het water komt enorm snel op en vóór je het weet moet je door grote plassen waden waarbij je je voeten niet meer droog houdt. Het is een mooi strand, met hele bijzondere rotsen, grotten en bogen. Maar je kunt er beter op een tijdstip zijn die voor andere toeristen niet vanzelfsprekend is. Zoals in de vroege ochtend of late avond.

Vanuit Luarca ben ik naar ons eerste logeeradres in Sotres gereden in het berggebied de Picos de Europa. Hierover in een volgende blog meer. Vind je het leuk om te zien wat ik tijdens deze reis aan de kust van Catabrië heb gefotografeerd, klik dan hier.