Sneeuwklokjes op de foto zetten, daar zijn in het voorjaar heel wat fotografen mee bezig! Als de winterperiode zo langzaam ten einde komt, kan ik enorm uitkijken naar de eerste bloeiende bloemetjes. Dat zijn sneeuwklokjes, speenkruid, winterakoniet…. Maar sneeuwklokjes, dié zijn mijn favoriet. Waarom? Sneeuwklokjes hebben iets kwetsbaars, triest, sereens, iets koddigs door hun “flapoortjes”. Je kunt heel veel emotie uitdrukken in de foto’s door de sneeuwklokjes op een bepaalde manier te fotograferen: eenzaamheid, verdriet, tederheid, stoerheid, eendracht. Maar dit allemaal is volstrekt niet eenvoudig! Sneeuwklokjes zijn helemaal niet makkelijk te fotograferen, die gekke dingen op hun lange stelen, staand in chaotische bosjes met velen en met al dat groene loof dat alle kanten op steekt! Ieder jaar begin ik opnieuw met dezelfde worsteling het sneeuwklokje aantrekkelijk vast te leggen. Waar ben ik dan naar op zoek als ik sneeuwklokjes fotografeer? In de eerste plaats zoek ik rúst, rust in de foto. Dat kan ik bereiken door één of slechts enkele sneeuwklokjes te isoleren, met weinig scherpte te werken en door zo min mogelijk chaotische elementen mee te nemen zoals bijvoorbeeld gras, loof en bladeren. Denk niet dat mijn eerste foto ook meteen de beste is. Vaak gaan er meerdere pogingen aan vooraf totdat ik een resultaat bereik waar ik tevreden mee ben. Graag wil ik je eens meenemen door mijn proces. Het gebied waar ik vaak sneeuwklokjes fotografeer is Oud Amelisweerd.

Al langere tijd ben ik op zoek naar een setting met én sneeuwklokjes én krokussen. Eindelijk heb ik de combinatie gevonden de bloemetjes ook nog eens dicht bij elkaar staan. De eerste van de bovenstaande foto’s is een probeersel om een beter idee te krijgen bij deze specifieke setting. Dit beeld is nog chaotisch, maar zo krijg ik ideeën hoe ik het beeld rustiger kan krijgen. Een belangrijk element hier vind ik het tegenlicht. De tweede foto heeft al veel meer rust. Ik ben dichter op het onderwerp gaan zitten. Maar ik heb nu wel teveel tegenlicht in beeld. Daarbij geeft het tegenlicht behoorlijk lelijke kringen en dat wil ik toch wel een beetje voorkomen. Bij de derde poging heb ik het tegenlicht beter onder controle. Maar er zitten nog wat storende elementen in beeld, zoals het stengeltje rechts en een derde héél onscherp sneeuwklokje. De vierde foto is mijn uiteindelijke resultaat. Alle foto’s hierboven zijn gemaakt met een vintage Helios 58 mm lens.

Ik was aan het experimenteren met mijn zoomlens, waarbij de eerste foto tot stand kwam. Laag standpunt, dwars door de begroeiing en tegenlicht. Toen kwam ik op het idee om met meer afstand te fotograferen en een groepje sneeuwklokjes klein in de ruimte te zetten. De tweede foto is hiertoe de eerste poging. Bij nader inzien vond ik de bruine bovenzijde niet zo mooi en heb ik meer voorgrond gepakt. De derde foto is de foto die het eindresultaat geworden is. De vierde foto is een bewerking van de derde: ik heb de witbalans koeler gezet, hoewel de camera waterpas stond heb ik de bewerkte foto toch iets naar rechts gekanteld. De foto is iets opgelicht door de hooglichten en de wittinten te versterken en de schaduwen te verminderen. Daarna heb ik het beeld recht uitgesneden.

En zo ga ik verder met sneeuwklokjes op de foto zetten. Op zoek naar scherpte/onscherpte. De eerste foto van hierboven was van mij een poging om een scherp sneeuwklokje op de voorgrond te plaatsen en meerdere onscherpe sneeuwklokjes op de achtergrond. En dit in combinatie met tegenlicht. Het tegenlicht bracht mij op het idee om de foto flink over te belichten. Het resultaat is de tweede foto. Maar de overbelichting schiet hier tamelijk dóór. Daarbij ontstaan er allerlei lichtkringen en vlekken die ik niet bepaald mooi vind. Bij de derde foto heb ik de overbelichting weer getemperd en een iets ander standpunt ingenomen. Nu komt ook het groene kenmerkje van het sneeuwklokje beter tot z’n recht. De vierde foto is een bewerking van de derde: de witbalans heb ik koeler gezet, de hooglichten en de wittinten verminderd, de schaduwen versterkt en de belichting 1 stop lichter gezet. Dit laatste omdat mij het overbelichten in het veld niet lukte vanwege lichtkringen en vlekken.

Tijdens het maken van de eerste foto hierboven, ontdekte ik dat het late zonlicht dat tussen de bomen door priemde zich op de foto uitte als een ronde lichtbal. Over deze foto zelf was ik niet helemaal tevreden. Ik vond de sneeuwklokjes iets te ver uit elkaar staan en de linkerzijde van de foto te druk door de steeltjes van de sneeuwklokjes. Deze foto is gemaakt met de Helios 58 mm lens. Hierna ben ik gaan fotograferen met mijn 105 mm macrolens. De tweede foto kwam al iets meer in balans. Toch vond ik dat het scherpe sneeuwklokje wel heel prominent, kleurrijk en scherp in beeld stond. Ik vond ‘m niet helemaal…. De derde foto is aanleiding voor de vierde. De prominente onscherpe sneeuwklok links in het midden is op de vierde foto het scherpe onderwerp. Daarbij heb ik één van de sneeuwklokjes iets naar rechts gezet zodat deze op de vierde foto mooi dicht op het hoofdonderwerp kwam en zo ontstond ook een verband.

Je hebt kunnen lezen hoe ik bezig ben om sneeuwklokjes op de foto te zetten. Mijn fotografie-activiteiten houden niet op in het veld. Achter de computer, met behulp van Photoshop vind door mij altijd nabewerking plaats. Ik hoop dat ik je met deze blog kan inspireren om altijd verder te zoeken naar composities en mogelijkheden om onderwerpen toch weer anders op de foto te zetten. Voor mij is dit een nooit eindigend proces.

Vind je het leuk om meer van mij te lezen over het fotograferen van sneeuwklokjes, kijk dan ook eens naar mijn blog “Sneeuwklokjes: elegant, aandoenlijk en volhardend” en “sneeuwklokjes wat de klok luidt”.