Stap voor stap klim ik naar boven naar een uitzichtpunt. De onregelmatige traptreden worden zwak beschenen door mijn hoofdlampje. Het is héél vroeg in de ochtend en de zon komt nog lang niet op. Het stijgen valt me zwaar. Mijn statief heb ik aan mijn half lege maar toch nog zware fototas bevestigd. Zodoende heb ik mijn handen vrij om me af en toe aan een rotspunt op te trekken. Beneden was het koud, maar nu ik halverwege ben voel ik het jeuken onder mijn muts. Er glijdt een zweetdruppeltje onder mijn kleding over mijn rug naar beneden. En daarna nog één. En nog één. Nu ben ik bijna boven....