Maar een ramp om te fotograferen.
Bijna elk jaar trek ik er wel een dag op uit om boomkikkertjes te fotograferen. Soms wel meerdere keren. En elk jaar weer loop ik hierbij tegen dezelfde lastige situaties aan die mij in de weg staan de foto te maken die in mijn hoofd zit. Misschien heb jij tips voor mij hoe ik één of meer van de onderstaande obstakels te lijf kan gaan?!
Boomkikkertjes zijn piepklein, soms zo groot als je pinknagel. Daarom vind ik het bij deze soort altijd leuk op zoek te gaan naar beelden die een gevoel van aandoenlijkheid oproepen. ‘Achutteguttegut, kijk dat kleine kikkertje nu op dat enorme blad zitten’.
Heb jij wel eens boomkikkertjes gefotografeerd? Dan heb je vast gemerkt dat zodra zo’n diertje jou in het zicht krijgt hij zich vaak van je af begint te draaien. En met heel veel pech zit je ineens tegen zijn derriere aan te kijken in plaats van zijn zwoele ogen. Best leuk… voor een keertje. Maarruh, zoek maar een ander fotomodel, want deze draait niet meer bij.
Bij deze foto kun je in ieder geval nog fantaseren dat de kikker aan het wegdromen is bij de aanblik van de bloemenpracht.
Het licht luistert bij het fotograferen van boomkikkers heel nauw. Zit de boomkikker in vol zonlicht dan krijg je slagschaduw. Maar wat ik het aller lelijkste vind is dat de huid van de kikker het licht reflecteert en als je pech hebt wordt hierdoor een deel uitgebeten wit. helaas zijn deze diertjes zonaanbidders en tref je ze bijna alleen maar aan in de volle zon. Soms lukt het om de kikker in je eigen schaduw te zetten of heb je een maatje bij je die schaduw voor je maakt. Onderbelichten wil ook wel eens helpen. En soms heb je gewoon een lelijke foto… Boomkikkertjes in de schaduw fotograferen of bij bewolkt weer geven de beste fotoresultaten.
Fotograferen bij bewolkt weer geeft de foto een zachte uitstraling omdat harde schaduwen ontbreken en de kleuren meer pastelachtig worden.
Bij hef fotograferen van boomkikkertjes luistert de dagtemperatuur best nauw. Zoals gezegd zijn deze kikkers zonaanbidders, maar komt de temperatuur richting 30 graden dan zoeken ze de schaduw van het struikgewas op en ga je ze niet meer vinden. Trouwens, in weer en wind ga je ze ook niet aantreffen. Daarbij, overschat jezelf niet bij het langdurig in een warme zon staan. Zelf heb ik meermaals meegemaakt dat ik na enkele uren in het veld naar mijn auto vluchtte om ergens verkoeling te gaan zoeken. Voor de kikker, voor het fotograferen van ze en voor jezelf is een bewolkte dag met een temperatuur tussen de 20 en 25 graden eigenlijk het mooist.
Doordat de zitplaats van de boomkikker nog in de schaduw ligt, krijg je weinig contrast in de foto wat hier uitwerkt in een relatief rustige achtergrond en de kans een meer grafisch ogend beeld te maken.
Boomkikkertjes zijn niet erg groot. De jonkies zijn soms niet groter dan een centimeter en volwassen kikkers rond de 4 of 5 centimeter. De naam boomkikker zegt het al: ze zijn vooral te vinden in struikgewas zoals bramenstruiken, riet en soms ander soortige planten. Het grappige is dat je uren naar ze kunt zoeken zonder ze te zien. Maar als je er eenmaal één gevonden hebt, ontdekt je er steeds meer. Dus als je zeker weet dat ze in een bepaald gebied voorkomen, geef het zoeken nooit op!
Soms moet je veel moeite doen een boomkikkertje te vinden.
Bramenstruiken is één van de soorten struikgewas waarin boomkikkers zitten. Ze zitten hier graag omdat bijvoorbeeld de bramen, vooral als ze rijp raken, eindeloos veel insecten aantrekken. Daarbij beschermen de doornen die aan de takken zitten ze tegen vijanden. Blijkbaar zijn wij daar één van, want zodra je een beetje tegen de bramenstruiken aanleunt zit je met je kleding vast. Laatst zat ik met de bovenkant van mijn hand vast aan een doorn en trok ik mijn vel zó een centimeter of 3 omhoog. Toen dacht ik: ik zit tegenwoordig wel erg ruim in mijn vel.
Tijdens het nemen van deze foto kwamen zowel mijn huid als kleding verstrikt in de doornen zodat ik onder de krassen, haren vol met takjes en met haken in mijn kleding thuis kwam.
In basis is het supermakkelijk een boomkikkertje te fotograferen als je er eenmaal een gevonden hebt. Je pakt je camera en klik je heb ‘m d’r op. Alle begrip, want je ziet deze soort misschien voor het eerst. Maar daarna is het toch écht leuk om uitdagingen in de vorm van verhalen te gaan zoeken. Dit kan bijvoorbeeld een rustieke uitstraling zijn of juist een bepaalde dramatiek of spanning. Dit bereik je door weinig scherptediepte te gebruiken waardoor de omgeving vervaagd, onder of over te belichten, te denken in zwartwit, in of uit te zoomen, speciale lenzen te gebruiken, etc. Eigenlijk zijn mogelijkheden oneindig.
De enige ‘recht voor de raap’ foto die ik dit jaar heb kunnen maken. Maar dan is het wel gelijk eentje met een dramatische uitstraling.
Het is mij nog niet gelukt boomkikkers te fotograferen zonder zelf helemaal lek gestoken te worden door de insecten. Los dat ik ook nog eens contactallergie heb voor planten waardoor ik sowieso uitslag krijg, word ik zeker in mijn haardos, dóór mijn kleren en op blote plekjes die ik vergeten ben met deet in te smeren gestoken en gebeten. Mijn instelling: het hoort erbij.
Zelfs de stoerste boomkikker laat wel eens op z’n kop zitten…
Ook fysiek is het een grote uitdaging boomkikkers te fotograferen. Hoewel ze roerloos op een tak of blad kunnen zitten, is het een uitdaging jezelf in een dusdanige houding te manoeuvreren dat je ze ook mooi op de foto krijgt. Want er liggen vele valkuilen: tik je met je lichaam of je camera de bosschage aan waarin de kikker zit dan is de kans groot dat ie de trillingen voelt en snel wegkruipt. Of vind ie jou als silhouet niet aangenaam is ie ook zó weg. Daarbij zitten ze vaak wat dieper in de bosschages waardoor je jezelf enorm moet uitrekken, je torso raar moet draaien of juist dóór of op je knieën. En dit vele malen achter elkaar. Een dagje boomkikkers fotograferen vraagt veel van je lenigheid en kracht in je benen.
Boomkikkertje net boven je hoofd fotograferen, easy. Dat had je gedacht: boomkikkertje net boven de knieën, dus het is bukken, wringen, zuchten en steunen en positie zoeken.
Voor mij is de locatie waar ik graag boomkikkertjes fotografeer niet naast de deur. Het is iets meer dan een uur rijden. Timing wanneer te gaan vind ik behoorlijk belangrijk. Op het laatste moment afblazen en een andere keer plannen moet ook tot de mogelijkheden horen. Want ik heb geen zin op en neer te rijden zonder niet met minimaal 1 foto thuis te komen waar ik tevreden over ben. En over de belangrijkheid van licht, temperatuur en weersomstandigheden heb ik hierboven al het e.e.a. gezegd.
Felle zon in dit beeld zou geen genot zijn.
En als ik dan al uren door het gebied heb gestruind, vele foto’s heb gemaakt, dan is het tijd voor koffie! Lekkere koffie! En gelukkig zit er een prima tentje in de buurt.
Living on the edge.
Als je het leuk vindt meer over het fotograferen van boomkikkertjes te lezen, bekijk dan ook eens de volgende posts: Boomkikkers fotograferen: zie ze eerst maar eens te vinden, Boomkikkers: mooi groen is niet lelijk en de overzichtsfotogallerij ‘Boomkikkers’.
Ze zijn inderdaad bekoorlijk en ook behoorlijk vermoeiend! Veel herkenbaarheid in jouw stuk, Jody!
Ze zien er zo leuk uit die boomkikkertjes. Helaas kan ik je geen tips geven hoe ze te vinden of makkelijker te fotograferen. Zelfs in een dierentuin is het zoeken naar kikkertjes ? De foto’s die je nu last zien zijn best goed gelukt ?? Groetjes
Wat een leuk verhaal en wat een uitdaging om die kikkers te spotten en dan ook nog eens vast te leggen. Petje af voor dit resultaat. Ik heb nog nooit een boomkikker in NL gezien. Wel een paar in Costa Rica….achter glas in een terrarium….
weeral mooie foto’s en leerrijke beschrijving.
Met de 105 mm en 2.8 Jody?