Het Noorden van Spanje is niet alleen fantastisch mooi aan de kust, het heeft ook een aantal prachtige berg- en natuurgebieden in het binnenland. Na zes dagen in mijn eentje gefotografeerd te hebben aan de kust, rij ik door naar het berggebied Picos de Europa. Oftewel Pieken van Europa. Hier heb ik afgesproken met mijn vrienden Jan, Jan Jaap en Jacqueline om 8 dagen vanuit twee verschillende locaties te gaan wandelen. Toen ik het plan bedacht om aan de Spaanse Noordkust te gaan fotograferen heb ik direct mijn vrienden gevraagd of zij zin hadden om mee te gaan en een deel van mijn reis samen met mij door te brengen. Fotograferen in mijn eentje en van alles hieromheen plannen vind ik helemaal niet vervelend. Maar uiteindelijk heb ik wel de behoefte om een deel van mijn ervaringen met anderen te delen. Zo heel alleen naar Spanje gaan en alleen ook weer naar huis gaan vond ik geen leuk plan.

Het berggebied in de buurt van Sotres.

Om in de Picos de Europa goede uitvalsbases te kiezen voor de wandeltochten hebben we inspiratie opgedaan bij omschrijvingen van wandelreizen die naar de Picos worden georganiseerd. We logeren aan twee verschillende zijden van de Picos de Europa: eerst een 4-tal nachten in Sotres en daarna rijden we door naar Espinama. In Sotres overnachten we in hotel Rural Peña Castil, waar we ook nog eens alle avonden dat we er logeren fantastisch te eten en drinken krijgen.

We zijn relatief vroeg in het wandelseizoen in de Picos de Europa. Er ligt nog volop sneeuw. Tijdens onze eerste dagwandeling willen we niet enorme afstanden en stijgmeters gaan afleggen. Wij kiezen een inlooptocht uit van circa 16 km en 400 hoogtemeters die iets boven Sotres start. De tocht begint rustig en daalt en stijgt heel geleidelijk. De uitzichten zijn prachtig. Besneeuwde berghellingen, weides, en in de verte zien we de Golf van Biskaje. Bijna aan het eind van de tocht wacht ons een redelijk steile afdaling. Helaas bereiken we dit punt nooit. We lopen over sneeuwvelden, maar stranden op een onoverzichtelijk punt waar nog gevaarlijk veel sneeuw ligt. Uiteindelijk besluiten we op 2/3 van de tocht rechtsomkeert te maken. Is de tocht toch nog aanzienlijk langer geworden dan we gepland hadden.

Een foto-impressie van de wandeltocht door het Ándara Massief.

Zo maar een aanwijzing langs de weg AS-114 naar een uitzichtpunt. Zeer de moeite waard!

Ik kan wel zeggen dat mijn drang om te fotograferen behoorlijk groot is. Regelmatig denk ik erover na waar deze drift vandaan komt. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik graag situaties vastleg die mij raken. Altijd even secuur en precies, naar de mogelijkheden en inzichten die ik op dat moment had. Om ze daarna met anderen te delen, te laten zien wat ik gedaan had, hoe mooi het allemaal was en ze te laten meegenieten van de zaken die mij gepasseerd waren. Eigenlijk is het een vorm van terugkijken in de tijd en het herbeleven en delen van belevenissen. Nog steeds kijk ik met plezier terug in mijn fotoboeken van vroeger: verjaardagen, school, belevenissen, reizen, alles waarvoor anderen of ik de moeite hebben genomen de camera ter hand te nemen en het moment vast te leggen.

Onze volgende tocht wordt beschreven als een waar goddelijk hoogtepunt: Ruta de Cares. Een tocht door een kloof waar de rivier de Cares doorheen loopt. De tocht loopt vanaf Los Collaos naar Cain en weer terug. De hoogtemeters zijn gering, maar de totale afstand is 21 km. het wordt een schitterende dagtocht door een ruige kloof met prachtige uitzichten en rondzwevende vale gieren.

Een foto-impressie van de wandeling Ruta del Cares.

Na twee intensieve wandeldagen, wil ik wel even wat anders. Mijn wandelmaatjes denken hier anders over: ‘Bewegung muss sein’ ;). Gelukkig weten we dit van elkaar en is het geen probleem voor mij om er een dagje tussenuit te piepen en te gaan fotograferen. De Picos de Europa bestrijkt een totale oppervlakte van 646.6 vierkante kilometer en is dus relatief klein. Ik pak de auto om het gebied rondom de Picos de Europa te gaan verkennen. Grappig genoeg is er geen weg die het gebied doorkruist maar moet je er omheen rijden. Ik rij van Sotres naar Covadonga. Dit plaatsje geeft toegang naar een 12 km verderop en hoger gelegen gebied waar het Enolmeer en het Erinameer liggen. Volgens ‘Trotter’ de mooiste route van de Picos de Europa. Covadonga zelf heeft een prachtige basiliek Santa Maria la Real de Covadonga.

De prachtige van roze zandsteen gebouwde basiliek Santa Maria la Real de Covadonga.

Voor het Enolmeer en Erinameer moet 12 kilometer over een kronkelige, relatief smalle weg langs duizelingwekkende rotswanden en afgronden gereden worden. Ik heb geleerd dat de dikte van een vel krantenpapier genoeg ruimte geeft tussen twee passerende auto’s om elkaar niet te raken, maar het zweet loopt in straaltjes van me af. Het verschil in hoogte tussen het wegdek en de greppel is zó diep, dat als ik met een wiel van de weg zou raken ik nooit meer op eigen kracht op de weg kan terugkomen. Maar goed, alles went. Na een paar kilometer zwier ik om de bochten en vertrouw ik op de rijkunsten van mezelf en mijn medeweggebruikers. En terecht. Er gebeurt niets (later in de week rij ik het traject nogmaals…. met droge oksels!).

Op 1134 meter ligt het Enolmeer.

Via Cangas de Onis rij ik de N-625 op richting hemelsbreed Vegacerneja. De weg loopt voor een deel als een kloof tussen de bergen door. De kalkstenen bergen rijzen als muren rondom me op. De bergen en de wanden hiervan zijn grillig en prachtig om te zien. Het enige jammere is de helblauwe lucht en de felle zon.

Ergens langs de N-625 richting Vegacerneja.

Ik rij vandaag door tot aan het uitzichtpunt Mirador de Piedrafitas.

Uitzichtpunt Mirador de Piedrafitas.

Vandaag gaan we ons verplaatsen van Sotres naar Espinama. Normaal gesproken een rit van circa 2 uur. Nu zijn er echter werkzaamheden en is de kortste weg afgesloten. We moeten via de andere zijde om de Picos de Europa heen rijden. Een rit van een uurtje of 4 á 5. Voor een aanzienlijk deel de route die ik al in mijn eentje gereden heb. Niets aan te doen. Het is vandaag overigens baggerweer. Het regent enorm en later ontstaat er in de bergen aanzienlijke mist waar we doorheen moeten rijden.

We worden achtervolgd door een regenbui… en tijdens de lunch ingehaald.

In Espinama logeren we in Posada Sobreville. Een net hotel. Maar het toeristenseizoen moet nog op gang komen. Er is daarom qua eten niet veel bijzonders te krijgen. Dit geldt overigens voor het hele plaatsje. Eigenlijk moet je het hiervoor vooral hebben van de grotere plaats Potes. Deze is ook behoorlijk toeristisch.

Onze volgende wandeling is een tocht van 15 km, waarbij gebruik maken van de kabelbaan Fuente Dé. Omdat we ons met de kabelbaan naar boven laten brengen is het grootste gedeelte van de tocht vooral dalen. We worden door de kabelbaan op 1853 mtr hoogte afgezet. Er ligt hier nog volop sneeuw.

Een foto-impressie van de rondwandeling vanaf de kabelbaan Fuente Dé.

Inmiddels heb ik mijn wandelschoenen kapot gelopen. Toen ik van huis ging waren ze al niet geweldig meer. Maar de week aan het strand en het contact met het zoute zeewater en het een paar keer met water verzadigd raken in de sneeuwvelden doet ze de das om.  Het leer is op een aantal plaatsen volledig gescheurd. Gevaarlijk om daar nog mee te gaan afdalen. Dan nog maar een aantal fotografietripjes voor mezelf organiseren.

Meer dan 10 vale gieren zweven op de thermiek door het dal.

Tijdens het per auto afstruinen van de plaatsjes in het dal tussen Potes en Fuente Dé ontdek ik een heleboel vale gieren die aan het rondcirkelen zijn door het dal. Het is wisselvallig weer geworden en het hele dal hangt nog vol met mistflarden. Fotografisch erg mooie omstandigheden.

Uiteindelijk komt er eentje zó laag over dat ik deze heel behoorlijk kan fotograferen.

Mistflarden rond de bergen na een regenachtige nacht.

Potes is een prachtig plaatsje. Naast dat het mooie bebouwing heeft is het nogal op winkelen gericht en er zijn veel eetgelegenheden. ‘s-Zomers is het er heel toeristisch. Nu ook wel, maar het is allemaal goed te overzien. We hebben een verregende dag, dus een perfect moment om met elkaar het plaatsje te gaan verkennen.

Prachtig stadje Potes. Nu nog redelijk rustig.

Potes van bovenaf.

En zo heb ik er twee heerlijke weken van fotograferen, wandelen en ontdekken op zitten; dingen waar ik me het allerliefste mee bezig hou. Vind je het leuk om te zien wat ik aan de Noord Spaanse kust heb gefotografeerd, bekijk dan ook eens mijn blogs ‘In de ban van de Noord Spaanse kust deel 1’ en ‘In de ban van de Noord Spaanse kust deel 2’.